Bu dünyada en acı şey, hiç sevilmemiş olmak olsa gerek. Biraz değil, az değil, belki değil.. HİÇ SEVİLMEMİŞ OLMAK...
Ben hırçın genç kızken, acımaktan nefret ederdim. Ve birinin bana acıdığı duygusunu düşününce kanım donar, öfkemden nefes alamazdım. An gelene kadar acımak nasıl bri duyguydu hep irdeledim. An geldi ve ben kendime ilk defa acıdım. Nedeni ise sevildiğimi sanıp, aslında beni hiç sevmemiş olduğunu anlamamdı. Sonra bildiklerim tersine döndü, hırçınlığım söndü, ben artık başka biri olmuştum. Belki kandırılmışlığımı sessizce kabul etmiştim. Ondan sonra amacım gerçekten sevilmek oldu. Şimdi ise gerçekten sevmek... Vermenin güzelliğini yeni yeni öğreniyorum işte. Almaktan, istemekten, biriktirmekten, bunu yaparken kaçırdıklarımı bir kere daha gördüm. Zor şeymiş güzel ve özenle yaşamak...
Hayatınızda siz gerçekten sevildiniz mi ?
4 yorum:
Karsi cins tarafindan mi? Eger oyleyse, sanirim Tammo'dan once oyle gercek anlamda sevildigimi sanmam. Yada geercekten sevildigimi anladigim evliligimden oncekileri hatirlamiyorum bile artik, yuzlerini bile unuttum...zaten insan sevdigi, sevildigi zaman evlenmeli degil mi?! gerisi bos...
merhaba...
ben gençliğimde acaip platonik takılırdım..
karşılıklı severek te takıldığım olmuştur ,
ama gerçek sevgi ile karşılaşınca insan zaten o insanla evlenmek istiyor,bir çatı altında yaşamak ,sabah uyandığında onu yanında görmek ...öyle değil mi...
Haklisiniz valla.. iste o yuzden evlensede bunu yasayamamislar icin oyle uzuluyorum ki.. Bu arada benim buldugum,evlendigim sanilmasin ama en azindan ates halen sicak :)
merhaba limon çiçeği. Ben yaşadım. Ve bedelini de çok ağır ödedim. Sevildiğimi sandığım halde sevilmediğimi anlayınca yıkıldım. Yazdıkların kendimi hatırlattı bana, yazmadan geçemedim...
Yorum Gönder