Ne zaman Zeynep'e gitsem gözüme çarpıyor o heykel. Öyle doğalından sarmaş dolaş olmuş bir çift. Öyle farklı bir ahşapbiblo ki ! Benim burada anlatma çalışmalarım biraz boş kalıyor. Öyle içten sarılmışlar ve sarılışları öyle uyumlu ki! Sankiyıllardır sarılmışlar, sanki yıllarca da sarılacaklar gibi. Sanki bir birlerini bırakmamak için sıkı sıkı tutuyorlar birbirlerini,ama öyle boğarcasına da değil. Ve sanki bütün bu sarılmalardan hiç şikayetçi değiller. Sanki hiç elleri ayakları uyuşmuyor, sanki boyunları hiç ağrımıyor, hallerinde öyle rahatlar ki !
Bu biblo daha sonra hep Brancusi'nin The Kiss heykelini hatırlatıyor. Bir yerlerde okumuştum herhalde, daha sonra Philedelpia Sanat Müzesinde de gerçeğini görüp ona da öylece bakakalmıştım. Nasılda bir birlerini tamamlamışlardı ve bu tamamlamada ayrılmanın a'sı bile yoktu. Sanki hep oradaydılar ve ben arkamı dönüp gitsemde, birazdan yangın çıksa da onlar orada hep öyle kalacaklardı. Zaman duygum şaşmış, ama böylesi zamanı şaşmış bir sarılışı istemiştim.
Şimdi bu iki heykel beni benden alıp yine zamanın olmadığı, sarılışların bir ömür sürdüğü bir diyara götürdü. Ne zaman gelirim bilinmez ...
Limoni
